گاهی اوققات همدردی و مراقبت زیاد موجب می شود فرد مبتلا به سرطان احساس مسئولیت در قبال خود نکند و مدام به کمک دیگران احتیاج پیدا کند!
یک متخصص اخلاق پزشکی با بیان اینکه مبتلایان به سرطان بیش از همدردی نیازمند حمایت علمی هستند، تاکید کرد: این بیماران نیازمند احترام به جای ترحم هستند؛ چراکه ترحم منجر به کاهش مسئولیت‌پذیری بیمار در قبال خودش می‌شود و فرد را آزرده و وابسته می‌کند. دکتر حمیدرضا نمازی با اشاره به اینکه در جهان امروز اخلاق پزشکی بیش از پیش با پیشگیری، درمان و تسکین سرطان پیوند خورده است، گفت: از منظر اخلاق پزشکی سرطان بیش از آنکه یک بیماری جسمی باشد، اتفاقی اجتماعی و روانی تلقی می‌شود. وی با اشاره به اینکه بیماران مبتلا به سرطان با احترام به جای ترحم تسکین می‌یابند، اضافه کرد: آنها نیازمند ترحم نیستند؛ چراکه این بیماران از آنچه که تصور می‌شود، باهوش‌تر می‌شوند و تمایز احترام و ترحم را به دقت در می‌یابند. ترحم منجر به کاهش مسئولیت‌پذیری بیمار در قبال خودش می‌شود و فرد را آزرده و وابسته می‌کند. این عضو گروه اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران تصریح کرد: ژنتیک در ابتلا به سرطان نقشی اساسی دارد که با رعایت شیوه زندگی مناسب و پیشگیری می‌توان از ابتلا به بسیاری از سرطان‌ها پیشگیری کرد، اما اگر به هر دلیل فردی مبتلا به سرطان شد، باید از سرزنش و علت‌یابی بی‌دلیل بپرهیزیم. نمازی با اشاره به اینکه حمایت علمی از بیماران سرطانی بیش از همدردی با آنها منجر به پذیرش بیماری می‌شود، خاطرنشان کرد: بیماران ابتدا به دنبال حمایت علمی و پس از آن همدلی را طلب می‌کنند چراکه همدردی را از طرف پزشک غیرواقعی می‌دانند و تلقی اصیلی برای آنها ندارد. این متخصص اخلاق پزشکی در پایان یادآور شد: خانواده و اطرافیان بیماران مبتلا به سرطان باید مراقب باشند تا بیمار برای انجام درمان‌هایی که نتیجه آن معلوم نیست، بدون خانمان و پشتوانه مالی نماند؛ چراکه وظیفه اخلاقی سیاست‌گذاران سلامت و پزشکان است که درمان سنگین و گران را جز در موارد مشخص و علمی، توصیه و تجویز نکنند.
