خانواده های امروزی در زمینه تربیت فرزندانشان چه میزان اهمیت می دهند و تا چه اندازه به این موضوع پایبندند.
در سراسر دوران زندگی، ارتقای بهداشت روانی کودکان و نوجوانان نقش مهمی دارد. افزایش فشارهای روزمره زندگی بر خانواده ها، تطبیق سبک مثبت فرزند پروری را برای آنها بصورت چالش بزرگی مطرح نموده است.
اگر بخواهیم درباره بزرگترین مشکلی که والدین به صورت ناخودآگاه در تعامل با فرزندان ایجاد می‌کنند، صحبت کنیم شاید بتوان در یک جمله گفت که بیشترین مشکلی که والدین در تربیت کودک خود دارند و تاثیر آن هم تا آخر عمر بر فرزند باقی خواهد ماند، نداشتن دانش کافی در زمینه فرزند پروری است.
این روزها بسیاری از والدین در شیوه درست رفتار با فرزندشان سردرگم هستند و همین سردرگمی آنها ناخودآگاه تبدیل به عامل مشکل می کند؛ بدون اینکه خودشان بدانند. یکی از این دلایل را شاید بتوان روشهای قدیمی و جدید فرزندپروری دانست. از یک سو برخی از شیوه های قدیمی دیگر کارساز نیست و از سوی دیگر بسیاری از پدر و مادرها از روشهای جدید اطلاعی ندارند.
به طور کلی اگر از تولد تا شش سالگی نیازهای عاطفی و روانی کودک تامین نشود، شخصیتش تا آخر عمر تحت تاثیر خلاء‌ها و بدآموزی قرار خواهد گرفت. زمانی والدین می‌توانند شرایط رشد عاطفی و روانی کودک را به شکل صحیح فراهم آورند که دانش کافی و اطلاعات کافی در این خصوص داشته باشند. بیشتر والدین همان چیزهایی که از پدر و مادر و اطرافیان آموخته‌اند را برای فرزند خود به کار گرفته و از آن تقلید می‌کنند، خب احتمال دارد بعضی از این روشهای تربیتی صحیح باشد ولی خیلی هم احتمال دارد که آن شیوه‌ها و روش‌ها یا اهداف تربیتی نادرست باشند. والدین آگاه خرد خود را افزایش داده، با مطالعه، مشاوره و جمع آوری اطلاعات مختلف علمی، شیوه‌های صحیح را برمی گزینند.
برقراری رابطه‌ی مثبت با کودک یا نوجوان از اصول اولیه ی فرزند پروری است. در بستر رابطه‌ی مثبت است که می توان سایر روش های فرزندپروری را بکار گرفت. برقراری رابطه‌ی مثبت عبارتست است از ایجاد فضایی که در آن بین مراقب و کودک احساس ایمنی، دوست داشته شدن و پذیرش وجود دارد و جنبه‌های مثبت رفتار کودک مورد توجه قرار می‌گیرد. لازم است والدین اوقاتی را برای تعامل با کودک خود اختصاص دهند. در این اوقات به صحبت های آنها گوش دهند، با آنها حرف بزنند و به فعالیتی بپردازند که هر دو از آن لذت می برند. از راهنمائی کردن، نصیحت کردن، دستور دادن، سرزنش کردن و توبیخ در این زمان‌ها اجتناب کنند. با آنها مهربان باشند، احترام بگذارند و علاقه خود را به صورت کلامی یا غیر کلامی ابراز نمایند. در مورد نوجوانان این اوقات می تواند کوتاه‌تر ولی مکرر باشد.
