راه رفتن روی پنجه پا به چه دلایلی ایجاد می شود و کودکانی که به این مشکل مبتلا هستند چه کارهایی باید انجام دهند
زمانی که کودک شروع می کند به برداشتن اولین قدمها راه رفتن روی پنجه های پا متداول است. معمولا تا سن ۲ یا ۳ سالگی برطرف می شود. بسیاری از کودکان راه رفتن را روی نوک انگشتان شروع میکنند و بعد از ۶ تا ۱۲ ماه آن ها یاد می گیرند که با الگوی طبیعی پاشنه به پنجه راه بروند.
معمولا راه رفتن روی نوک انگشتان مشکل نیست. اما اگر راه رفتن روی انگشتان بعد از سن دو سالگی باقی بماند یا مدام انجام شود، علامت مشکل سیستم عصبی مرکزی می باشد و باید ارزیابی شود.
راه رفتن نوپا روی انگشتان پا مشکل جدی نیست و خود به خود از بین می رود و مشکل خاصی را نیز برای کودک به وجود نمی آورد، جز این که ظاهری ناخوشایند و غیرعادی را از وی به نمایش می‌گذارد. در حقیقت راه رفتن روی پنجه بین کودکانی که تازه شروع به راه رفتن میکنند حالتی تقریبا شایع است. اما اگر این حالت راه رفتن ادامه پیدا کند و کودک بعد از گذشت مدتی باز هم به این شیوه راه برود، باید بررسی‌های بیشتری انجام شود تا از سلامت کودک مطمئن شویم.
علت اصلی راه رفتن روی پنجه ناشناخته است به همین خاطر راه رفتن روی پنجه عادتی نیز نامیده می شود. راه رفتن روی پنجه ها بین ۱۰ ماهگی تا ۱۸ ماهگی هنگامی که کودک راه رفتن را می آموزد کاملا عادی است. هنگامیکه از آنها بخواهید که به طور صحیح راه بروند، آنها پاشنه‌هایشان را قبل از پنجه‌هایشان روی زمین می گذارند. ولی زمانی که آنها تمرکز نمی‌کنند به راه رفتن روی پنجه‌هایشان بر می‌گردند.
گاهی این شیوه راه رفتن تنها عادت کودک است، اما پس از ۲ سالگی معمولا این حالت دیگر تنها از روی عادت نیست. بنابراین تا زمانی که کودک مراحل طبیعی رشد و تکامل را طی می‌کند، راه رفتن روی نوک پا به خودی خود مشکلی نیست و جای هیچ‌گونه نگرانی ندارد.
اگر فرزند شما هم به این شکل راه می‌رود، باید ابتدا در یابید که آیا فقط از روی عادت است یا مشکل دیگری وجود دارد. چنانچه تنها از روی عادت این‌گونه راه می‌رود، نیازی به درمان نخواهد داشت. پزشک در این مواقع می‌تواند کودک را کنترل کرده و تا زمانی که این عادت باشد، او را تحت نظر داشته باشد.
اما چنانچه این عادت پس از ۲ سالگی هم ادامه پیدا کند، پزشک به شیوه‌های دیگری می‌تواند کودک را تشویق به راه رفتن طبیعی کند.